Tου Μάκη Δεληπέτρου
Θα ήταν σημαντικό πολιτικά εάν είχαν συλλάβει τον Άκη πριν 10 χρόνια. Αλλά τότε, ποιος τολμούσε;
Είναι σημαντικό σήμερα μόνον …φιλοσοφικά: ότι μηδένα προ του τέλους μακάριζε κ.λ.π....
Δεν ξέρω πόσο θα χρησιμεύσει όμως η διαπόμπευση, που είναι φανερό ότι πρόκειται για μια «ανέξοδη», άκομψη τελικώς, προεκλογική προσπάθεια ανάδειξης μιας επίδειξης- χωρίς ουσιαστικό κόστος- κάθαρσης, ενός Ελλαδικού κακέκτυπου του ιστορικού προηγούμενου του Ντι Πιέτρο- όπως επικαλέστηκαν κάποια μπλογκς.
Το να τα βάζεις όμως με «ιστορικά» ή… προϊστορικά αν προτιμάτε πρόσωπα, δεν είναι επιχείρηση «Καθαρά Χέρια» ούτε η γοητευτική δικαστική λειτουργός θα αναδειχθεί, έστω και από σπόντα σε ελληνίδα Ντι Πιέτρο.
Γιατί στην Ελλάδα συνηθίζεται να «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν». Και θα προσέθετα, να χτυπούν το σαμάρι για να μην κτυπήσουν τον όνο της διαπλοκής.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε δει ακόμη «επιχείρηση Καθαρά Χέρια» ούτε αποκάλυψη καμιάς παρακρατικής διαπλοκής τύπου «Γκλάντιο».
Το να συλλαμβάνεις τον κακογερασμένο μέσα σε λίγους μήνες Άκη δεν μου προσδίδει χαρά. Έχω δει και τον Παττακό άλλωστε να περιμένει στην ουρά στην Εθνική της Αγίας Βαρβάρας. Ουδεμία χαρά αισθάνθηκα ούτε στην μία, ούτε στην άλλη περίπτωση…
Δρυός πεσούσης λέει η ρήση, όλοι… κάνουν τον μάγκα.
Άλλωστε είμαι από θέση εναντίον των διαπομπεύσεων.
Ειδικά όταν θυμάμαι, διαισθάνομαι, υποψιάζομαι, ότι αυτοί που χρησιμοποιούν «αποδιοπομπαίους τράγους» ήταν εκείνοι που πρώτοι έτρεχαν να προσκυνήσουν την κατσικίσια μούρη ως… τοτέμ!
Δεν χαίρομαι που κυνηγάνε τον Κωστόπουλο, δεν χαίρομαι που πιάσανε τον Άκη, δεν με νοιάζει ποσώς αν περίμενα στην ουρά με ένα γεροντάκι που κάποτε ήταν «Ο» Παττακός.
Οι μάγκες τα βάζουν με τον άλλον όταν είναι καβάλα. Όταν πέσει τον κτυπάει το κάθε κατακάθι της Ομόνοιας, βγάζοντας σώψυχα εκ του ασφαλούς, για τον πατέρα του που τον έδερνε ή την μάνα του που κατέβαινε στον Πειραιά κάθε φορά που ερχόταν ο στόλος.
Αυτοί δεν είναι μάγκες, τα ξανάπαμε, είναι κουβαρίστρες.
Βέβαια υπάρχει και κάτι «χρήσιμο» μέσα σε όλα αυτά.
Η ιστορικού τύπου υπόμνηση πως όταν δεν σε χρειάζονται πια, σε πετάνε.
Τόχουμε δει και θα το ξαναδούμε.
Έχουμε δει αυτόν τον λαό να εξοστρακίζει-και όχι μόνον στην Αρχαιότητα- τους Αρίστους.
Σε μπακαλόγατους του σημερινού καθεστώτος, δεν πρόκειται να κολλήσει.
Θα μου πείτε σε νοιάζει;
Λίγο με νοιάζει.
Στον βαθμό που οι ίδιοι νόμιζαν τους εαυτούς τους αιώνιους και άφθαρτους, απρόσβλητους, υιούς του φωτός-οι… ανίεροι!
Δεν χαίρομαι με το κακό που παθαίνει ο άλλος. Όχι γιατί είμαι μακρόθυμος αλλά επειδή δεν με ένοιαζε, δεν απολάμβανα ποτέ το «Κάψιμο του Ιούδα».
Όχι γιατί όπως λένε μερικοί απληροφόρητοι ο Ιούδας ήταν… καλός.
Καθίκι ήταν και καλά έπαθε. Το θέμα ήταν όμως να μην κάνει το κακό. Μετά, σκοτίστηκα, κρεμαστεί-δεν κρεμαστεί, δώσει δεν δώσει πίσω τα 30 αργύρια του.
Θα γελάσω πικρά ή κανονικά αν δω να χάνουν εκείνο το ύφος με το σηκωμένο από την έπαρση σαγόνι, για μια στιγμή, μια ώρα, μια μέρα,κάποιοι που επιβάρυναν πολύ την ζωή μου.
Ύστερα, όταν όλα αυτά, σε πέντε μήνες, πέντε χρόνια (τόσο κρατάει συνήθως κάθε μεγάλη Ιστορική καμπή) θα πάω μια βόλτα στην θάλασσα να ηρεμήσω.
Μάλλον να μου φύγει αυτό το αίσθημα αηδίας για ένα σύστημα που μας θέλει-μέρες που είναι- το ίδιο εύκολα Ωσαννά όσο και Σταύρωσον αυτόν…
Και ας μην πρόκειται για Μεσσίες ή έστω, μετανοημένους ληστές…
ΜΑΚΗΣ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΣ