Του Θύμιου Παπανικολάου
Τώρα διανύουμε το ανώτατο στάδιο των εκλογικών θεατρικών παραστάσεων:
Το απόγειο των τελετουργικών σώου της εντυπωσιοθηρίας και της ψηφοθηρικής αυθάδειας, δηλαδή την αχαλίνωτη ΑΠΑΤΗ του εκλογικού κρετινισμού.
Όλα τα κόμματα επιδίδονται σε ωμούς και αποκρουστικούς εκλογικούς τακτικισμούς, σε αλχημιστικές, αλγεβρικές ερμηνείες των εκλογικών αποτελεσμάτων με ένα και ΜΟΝΑΔΙΚΟ στόχο: Το πώς θα αυξήσουν τα εκλογικά τους ποσοστά στις επόμενες εκλογές που διαγράφονται άμεσα, στο πώς θα αναδείξουν το ψηφοδέλτιο ως το ΜΟΝΑΔΙΚΟ παράγοντα της …σωτηρίας μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τον αέρα της θεαματικής εκλογικής του ανόδου πρωτοστατεί στο καθεστωτικό σώου του τελετουργικού, εκλογικού θεάματος και της αλαζονικής εντυπωσιοθηρίας.
Δεν είναι μικρό πράγμα από το περιθώριο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής να απογειώνεσαι εκλογικά σε κυβερνητικό κόμμα: Τέτοια ύψη φέρνουν παραζάλη και την αυθάδεια του μικρομέγαλου…
Βεβαίως, κανέναν απ’ αυτούς που μιλάνε στο όνομα της Αριστεράς και μάλιστα της Επαναστατικής δεν απασχόλησε ένα απλό, αλλά ουσιωδέστατο ζήτημα: Ότι αυτό το άλμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν στηρίζεται σε καμία ανάπτυξη και οργάνωση του μαζικού λαϊκού κινήματος, σε καμία ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ, συνειδητή συγκρότηση της ξεχειλίζουσας λαϊκής ΟΡΓΗΣ.
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, το εκλογικό άλμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι απόρροια της ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ του συνειδητού παράγοντα της ιστορίας (εργατικό και λαϊκό κίνημα), είναι απόρροια των συντριμμιών του οργανωμένου, μαζικού κινήματος.
Αυτή η γιγάντια δυσαρμονία ανάμεσα στο εκλογικό «πέταγμα» του ΣΥΡΙΖΑ και στην πραγματικότητα των κοινωνικών κινημάτων, δεν καθιστά απλώς το ΣΥΡΙΖΑ ένα καθαρότατο εκλογικό σχήμα του καθεστώτος, αλλά ακόμα και αν δεχτούμε ότι υπάρχουν στο ΣΥΡΙΖΑ υπολείμματα Αριστερής Σκέψης και Πράξης, αυτά είναι κοινωνικά και πολιτικά μετέωρα: Δεν στηρίζονται σε καμία κινηματική πραγματικότητα, σε καμία δύναμη κινηματικής οργάνωσης.
Πιο απλά και σχηματικά: Ακόμα και αν δεχτούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μας εξαπατά εκλογικά και πιστεύει στο ρεφορμιστικό δρόμο των αλλαγών μέσω της συμμετοχής του στην κυβερνητική διαχείριση (το δρόμο της ουτοπίας που οδήγησε στη σημερινή οικτρή κατάσταση τα κινήματα), ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει ΚΑΝΕΝΑ στήριγμα στο λαό, καμία οργανωμένη βάση κινηματικής δύναμης για να στηριχτεί και να προωθήσει κυβερνητικά τις ρεφορμιστικές του διεκδικήσεις.
Είναι διπλά, λοιπόν, ουτοπικές και καθαρά εκλογικές οι διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρώτη μεγάλη ΟΥΤΟΠΙΑ.
Αποδέχεται το νεοταξικό, ιμπεριαλιστικό μόρφωμα της ΕΕ και των μακάβριων μηχανισμών αυτού του «λάκκου των λεόντων» και διεκδικεί, με αυθάδεια ρεφορμιστική, την «αλλαγή» των όρων: Την επαναδιαπραγμάτευση των Μνημονίων (ή την κατάργηση, ανάλογα με τις ψηφοθηρικές του ανάγκες), την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους (αποδοχή ουσιαστικά του χρέους των τοκογλύφων), καθώς και άλλων καταστροφικών ευρω-κανόνων που ο ίδιος ψήφισε στο παρελθόν…
ΟΛΑ αυτά τα διεκδικεί ΕΝΤΟΣ της ΕΕ και μάλιστα εδώ «πετάει τη μπάλα στην εξέδρα» λέγοντας ότι το ελληνικό πρόβλημα θα λυθεί με τη λύση του ευρωπαϊκού, μια και η κρίση είναι ΓΕΝΙΚΗ και όχι ελληνική: Εδώ ο καιροσκοπισμός απογειώνεται στη μοιρολατρία, στην αναζήτηση, δηλαδή, λύσεων μόνο εντός της ΕΕ, από τα κόμματα που έκτισαν αυτή την ΕΕ και μάλιστα λύσεων χωρίς στηρίγματα στην ΟΡΓΑΝΩΣΗ και ΑΝΑΠΤΥΞΗ λαϊκών κινημάτων…
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταργήσει και από το λεξιλόγιό του τα επαναστατικά κινήματα, τις δομές τους και τις δικές τους μορφές εξουσίας, τα ΠΑΝΤΑ ανάγονται στο εκλογικό επίπεδο…
ΟΥΤΟΠΙΑ δεύτερη:
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται έτη φωτός πίσω από το ιστορικό ΠΑΣΟΚ και ποζάρει σαν το νέο «αριστερό» ρεύμα το οποίο θα αναπαλαιώσει το χρεοκοπημένο ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ στην περίοδο της κυβερνητικής του ανόδου είχε πίσω του ένα ρωμαλέο και μαζικό εργατικό και λαϊκό κίνημα, συνεπώς, είχε την κινηματική βάση να δώσει λάμψει στις ρεφορμιστικές ουτοπίες και να διεκδικήσει, σε κυβερνητικό επίπεδο, κάποιες μεταρρυθμιστικές αλλαγές ΥΠΕΡ του λαού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει ΤΙΠΟΤΑ, παρά μόνο τα συντρίμμια από το ναυάγιο της ελληνικής κοινωνίας και των κινημάτων…
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καν ένα αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα. Ο ρεφορμισμός έχει πεθάνει προ πολλού, από τον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης και του πλανητικού νεοταξικού κράτους.
